Εκατοντάδες Έλληνες στο νησί της Πάρου ξεκίνησαν τη διαμαρτυρία «Reclaim the beach» ενάντια στην ανεξέλεγκτη εξάπλωση ιδιωτικών ξαπλώστρων και ομπρελών στις παραλίες.
Περισσότεροι από 250 κάτοικοι της Πάρου «εισέβαλαν» στη δημοφιλή παραλία Σάντα Μαρία απαιτώντας χώρο για να κατεβάσουν τις πετσέτες τους.
Η εκστρατεία ήταν η πρώτη του είδους της στο νησί – και είναι μόνο η αρχή, σύμφωνα με την Κίνηση Πολιτών Πάρου για τις Ελεύθερες Παραλίες .
Οι παραλίες Κολυμπήθρες και Πάρκο Πάρου είναι ο επόμενος σταθμός της εκστρατείας, της οποίας πρωτοστάτησε ο 78χρονος Χρήστος Γερογούσης, πρώην διευθυντής σχολείου.
«Μας ενώνει η ανησυχία για τη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και τον εκτοπισμό μας από τις παραλίες της χώρας μας», αναφέρει η Κίνηση Πολιτών Πάρου για τις Ελεύθερες Παραλίες.
«Ανησυχούμε για την ανομία στις παραλίες της Πάρου από εταιρείες που εκμεταλλεύονται τμήματα των παραλιών και καταλαμβάνουν αυθαίρετα τον κοινόχρηστο χώρο με ξαπλώστρες και ομπρέλες, πολύ πέρα από τα όρια που προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης που έχουν υπογράψει.
«Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των πολιτών και των επισκεπτών του νησιού μας να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες που αγαπάμε. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι μέρος της ψυχής μας, είναι μέρος της ταυτότητάς μας: ας μην αφήσουμε κανέναν να μας το πάρει», αναφέρει το Κίνημα.
Διεκδικήστε ξανά την παραλία: Το ελληνικό σύνταγμα εγγυάται την ελεύθερη πρόσβαση
Το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει ξεκάθαρα ότι η ακτογραμμή της χώρας θεωρείται δημόσιο αγαθό και οι Έλληνες πολίτες έχουν το δικαίωμα να έχουν πρόσβαση και να χρησιμοποιούν τις παραλίες όποτε θέλουν.
Ωστόσο, κανένα άτομο ή εταιρεία δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται δημόσια παραλία ή να εμποδίζει την πρόσβαση σε οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη.
Ωστόσο, από τη δεκαετία του 1980, οι νόμοι για τη χρήση της ακτογραμμής παραβιάζονται κατάφωρα τόσο από ιδιώτες όσο και από εταιρείες που χρησιμοποιούν τις παραθαλάσσιες περιοχές αποκλειστικά για δικό τους κέρδος. Έχει φτάσει στο σημείο που με τα χρόνια, οι παραβιάσεις του νόμου της ακτογραμμής θεωρούνται από τους περισσότερους Έλληνες ως πραγματικά νόμιμες.
Για παράδειγμα, ο νόμος λέει ότι εάν ένα ξενοδοχείο είναι χτισμένο ακριβώς πάνω στην παραλία και δεν υπάρχει εξωτερική πρόσβαση στην παραλία, ένας πολίτης που θέλει να το χρησιμοποιήσει έχει το δικαίωμα να περπατήσει μέσα από το ξενοδοχείο για να φτάσει στην παραλία.
Παρόλο που το Σύνταγμα λέει ότι οι ελληνικές παραλίες είναι δημόσια περιουσία, οι νόμοι σχετικά με τη χρήση των ακτών είναι τόσο περίπλοκοι που δόλια άτομα βρήκαν κενά για να τις παρακάμψουν και να «ιδιωτικοποιήσουν» τις δημόσιες παραλίες προς όφελός τους και μόνο.
Ο νόμος ορίζει ότι μια επιχείρηση που μισθώνει χώρο παραλίας πρέπει να αφήνει το 50 τοις εκατό της έκτασης ανεκμετάλλευτο προκειμένου να επιτρέπεται η πρόσβαση σε όσους δεν επιθυμούν να πληρώσουν για ειδικές υπηρεσίες παραλίας.
Η επιχείρηση υποχρεούται επίσης να αφήνει ένα κενό 5 μέτρων μεταξύ των ανέσεων της και τη θάλασσα, καθώς και να διατηρεί απόσταση 100 μέτρων από παρόμοια παραθαλάσσια εγχειρήματα.
Ταυτόχρονα, η ελληνική νομοθεσία δεν επιτρέπει την τοποθέτηση ηχοσυστημάτων ή μουσικής σε εντάσεις που υπερβαίνουν το σήμα των 50 ντεσιμπέλ. Φυσικά, όλα αυτά απέχουν πολύ από την πραγματικότητα σε πολλές από τις παραλίες της χώρας.
Οι πιο συχνές παραβάσεις είναι η μη διατήρηση της απαιτούμενης απόστασης από τη θάλασσα, η κατάληψη μεγαλύτερου χώρου παραλίας από τον επιτρεπόμενο, καθώς και η μη τήρηση απόστασης 100 μέτρων από την επόμενη επιχείρηση παραλίας.
